عصر ایران؛ سروش بامداد- بیل گیتس ثروت‌مند ترین فرد جهان و پایه‌ گذار و مدیر شرکت «مایکروسافت» اعلام کرده است ثروت خود را در اختیار بنیاد خیریه ای می گذارد که خود تاسیس کرده است و بدین ترتیب فرزندان او از این ثروت نصیبی نمی برند.
بیل گیتس می گوید: «به نفع فرزندانش نیست که صاحب چنین ثروت هنگفتی شوند.  آنها باید با توانایی های خودشان آینده و رویاهای خود را بسازند‌».
نکته جالب تراین که گفته است فرزندان او از این تصمیم حمایت می کنند.
اظهارات او پس از آن در رسانه ها انعکاس یافت که شایعاتی شنیده شده بود که گویا سه فرزند جوان و نوجوان بیل و ملیندا گیتس از این تصمیم رنجیده و ناخرسندند و حتی بر نوع رابطه خانوادگی آنان تأثیر گذاشته است.
توضیحات تازه بیل گیتس در واقع پاسخ به همین شایعات است چنان که یادآور شده است:
هرسه فرزند( جنیفر ۲۰ ساله، روری ۱۷ ساله و فب ۱۴ ساله) از نزدیک در جریان فعالیت های خیریه بنیاد او هستند و با سفر به نقاط مختلف دنیا در جریان فعالیت های خیریه این بنیاد برای ریشه کن کردن فقر و کمک به فقرا قرار گرفته اند و به همین خاطر به خوبی دلیل این تصمیم والدین شان را می دانند.

[“جنیفر” فرزند بزرگ «بیل و ملیندا» دانشجوی سال دوم در دانشگاه استنفورد است و دو فرزند دیگر آنها مشغول تحصیل در دبیرستان و در کنار پدر و مادرشان در حومه سیاتل واشنگتن زندگی می کنند.]
بیل گیتس می گوید فرزندانش به اندازه کافی آموزش دیده اند و می توانند آینده زندگی خود را تامین کنند و نیازی به ارثیه خانوادگی شان ندارند.

او همچنین اذعان کرده است حمام های بی مصرف و زیاد خانه شخصی و پروازهای بی شمار با جت شخصی  به دور دنیا نوعی ” اسراف ” بوده است.

مشروح این گزارش را در همین تارنما می توانید بخوانید اما این خبر به قدری قابل تامل است که نمی توان نکاتی را درباره آن مطرح نکرد:

۱- ثروت بیل گیتس سر به ۷۰ میلیارد دلار می زند. ۷۰ میلیارد دلار از کل صادرات نفت خام ما در یک سال بیشتر است!

تا کنون نیز ۳۰ میلیارد دلار به این بنیاد بخشیده است. تاسیس بنیادهای خیریه در غرب امر مرسومی است. این گونه بنیادها موسساتی هستند که کسی نفع شخصی از آنها نمی برد و منافع آن متوجه عام می شود.

رفتار بیل گیتس را می توان با برخی نوکیسه های وطنی مقایسه کرد که تا به پولی می رسند دیگر خدا را بنده نیستند و به زمین و زمان فخر می فروشند. این در حالی است که اگر ثروت فردی در ایران ۱۲۰ میلیارد تومان باشد  به دلار تنها ۳۰ میلیون ( و نه میلیارد) دلار می شود اما  بسیار بعید است چنین فروتنی یی را از او مشاهده کنید!

۲- همین حالا فردی به اتهام باز پس ندادن ۲ میلیارد یورو از پول نفت در زندان است. این که ۷۰ میلیارد دلار از پول خودت را صرف کارهای خیریه کنی تا فقر و بیماری در مناطقی دور دست ریشه کن شود کجا و این که ۲ میلیارد یورو از اموال عمومی را نزد خود نگاه داری کجا؟!

۳- ثروت بیل گیتس نه رانتی است نه ارثی به او رسیده نه ملک جا به جا کرده نه بیت المال را به جیب ریخته است. بلکه ایده هایی را به پول تبدیل کرده که سبک زندگی و اشتغال بشر را در سطوح مختلف تغییر داده و به خاطر همین است که می گوید فرزندان شان نیز باید با توانایی های خودشان آینده و رؤیاهای شان را بسازند. در ایران اگر کمتر کسی چنین انگیزه ای دارد شاید به خاطر این باشد که می داند خودش ایده و رؤیایی را به ثروت بدل نکرده تا فرزندان هم چنین کنند!

۴- در ایران ما البته سرمایه دار و مدیر شرکت در حد بیل گیتس نداریم و از صاحبان مال و مکنت نیز نمی توان انتظار داشت که همه دارایی خود را ببخشند اما خوش بختانه هستند کسانی که حاضرند ثلث اموال خود را در اختیار این گونه موسسات عام المنفعه که هیچ وابستگی دولتی و حکومتی هم ندارند قرار دهند .

نویسنده این سطور به سبب ارتباط رسانه ای با برخی از این انجمن ها از این موضوع آگاه شده و خوب است این سنت رواج یابد. تصور کنید دکتر محمود افشار املاک خود را وقف نکرده بود. آیا اکنون در یکی از بهترین نقاط تهران بنیاد افشار و کانون زبان فارسی برپا بود و باز این همه نشست در آن برگزار شده بود؟

چنانچه این سنت رایج شود که افراد متمکن ثلث اموال خود یا حتی درصد کمتری را در اختیار یک نهاد خیریه قرار دهند و این موضوع در مراسم ترحیم اعلام شود می توان امید داشت که این کار خیر رواج یابد. چه اشکالی دارد که از یک میلیارد تومان قیمت یک ملک یا یک مغازه موروثی ۳۰۰ میلیون تومان به بنیادی خیریه یا عام المنفعه با اهداف فرهنگی و هنری و درمانی برسد؟

اگر این بنیادها درغرب نبود سرمایه داری مجالی برای دیگران باقی نمی گذاشت و با همین رفتارها ست که بخشی از آفات و عیوب ناشی از اقتصاد سرمایه داری را رفع و مهار کرده اند.

چه بیل گیتس باشی چه یک شهروند عادی روزی پیمانه عمر پر می شود و چه بهتر که صاحبان ثروت و مکنت برای آینده این اموال تدبیر شایسته ای اندیشیده باشند.

خیلی دل می خواهد که همه را ببخشی و فرزندان را به کل بی نصیب بگذاری و البته کسی دوست ندارد فرزندان به جای دعا و ستایش، سرزنش کنند اما برای اختصاص بخشی از آن به یک بنیاد یا انجمن یا موسسه فرهنگی یا هنری کافی است فرد تصور کند به جای ۳ فرزند ۴ فرزند دارد!

روی این سخن البته با کسانی است که لنگ مخارج روزانه نیستند و مال و مکنتی دارند نه کثیری که از بام تا شام در پی لقمه ای نان حلال روان و دوان اند…