عصر ایران؛ مصطفی داننده- روز گذشته مراسم دانشجو در سراسر کشور و با حضور طیف‌های مختلف سیاسی برگزار شد. اصلاح‌طلب و اصول‌گرا در دانشگاه حاضر شدند تا به بهانه روز دانشجو با دانشجویان سخن بگویند. نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم هم آتش این حضور را داغ تر کرده بود و تقریبا دانشگاه مهمی نبود که سیاسیون در روز ۱۶ آذر در آن سخنرانی نکرده باشند.

جنس بسیاری از این سخنرانی‌ها هم گلایه از تخریب رقبا بود. همه خود را حق و منتقدان را بی‌انصاف و تخریب‌گر خطاب کردند. در میان هیاهوی سیاسیون در دانشگاه، یک نکته در روز دانشجو قابل توجه بود. نکته‌ای که نمی‌شود به سادگی از آن گذشت.

شبکه خبر تلویزیون دیروز مراسم سخنرانی حسن روحانی در دانشگاه تهران را به صورت مستقیم پخش کرد. در این مراسم، میزبانان روحانی یا همان دانشجویان به دو دسته تقسیم می‌شدند. طرفداران روحانی که سمت راست او بودند و مخالفانش در سمت چپ رییس جمهور.

این دو دسته رسما فضای جلسه روحانی را دو قطبی کرده بودند. از محل نشستن بگیرید تا تشویق کردن و شعار دادن. دو قطبی که نه تنها در دانشگاه بلکه در جامعه هم ملموس است.

امروز فضای اجتماعی ایران دو قطبی شده است. دو قطبی راست و چپ. دو قطبی برجامی و ضد برجامی. دو قطبی انقلابی و غیر انقلابی. دو قطبی با حجاب و بد حجاب و … .

این دو قطبی‌های خطرناک باعث می‌شود جامعه به مشکلات کشور اعم از اقتصادی، اجتماعی و سیاسی نگاه جناحی داشته باشد. فردی شاید مشکلات کشور را ببیند و آن را به خوبی درک کند اما برای مقابله با قطب مقابل خود مهر سکوت به لب خود بزند. دو قطبی شدن یعنی فدا کردن مصالح کشور برای توجیه علایق فردی و سیاسی.

به زبان ساده‌تر می‌توان گفت دستور العمل قطبی سازی در کشور یعنی بسته چشمان در هنگامه خطای دوست و زدن عینک بد بینی در برابر تمام کارهای رقیب.

این دو قطبی سازی به ویژه بعد از سال ۸۴ و ویژه تر بعد از حوادث سال ۸۸ در کشور رنگ و بوی جدی به خود گرفت. اصول‌گرایان سعی کردند هر آنچه احمدی نژاد انجام می‌دهد را تقدیس کنند و اصلاح طلبان نیز تلاش کردند کل کارهای رییس دولت‌های نهم و دهم را بی برنامه و نامفید بخوانند.

همین امروز جریانی تلاش می‌کند خط پررنگ انقلابی و غیر انقلابی را در جامعه به گونه ای خلاف واقع رواج دهد: هرکس باماست انقلابی است و هرکسی برخلاف ماست غیرانقلابی. با این تز و استراتژی سعی می‌کنند بسیاری از نخبگان کشور را که می‌توانند برای جامعه ایران موثر باشند از صحنه اداره کشور حذف کنند.

این نوع رفتارها امروز به جامعه تسری پیدا کرده است و باعث شده مردم به ویژه دانشجویان با این دید به کشور نگاه کنند. منافع ملی کشور و مردم مهم‌ترین قربانی این دو قطبی شدن در جامعه است.

دست‌هایی که دیروز دو طیف دانشجو برای روحانی زدند نه برای تشویق رییس جمهور بلکه برای کم کردن روی رقیب که آن سو تر روی صندلی نشسته است. این دست‌ها یک هشدار بزرگ برای جامعه ایران است. هشداری که باید آن را جدی گرفت.