جعفر محمدی^* – “علی برکت الله” ؛ این خلاصه آن چیزی است که روز ۲۹ اردیبهشت بر ایران گذشت  و برکت خدا بر این کشور نازل شد  تا مردم حماسه را تکرار کنند و روحانی را برای دومین بار به عنوان رئیس جمهور خویش، برگزینند.

در این باره نکات زیر قابل توجه است:

۱ – روحانی در حالی با رأ یی بیش از دوره قبلش رئیس جمهور شد که در تاریخ جمهوری اسلامی، هیچ کاندیدایی به اندازه او مورد هجمه و تخریب قرار نگرفته بود. دلواپسان دستکم از یک سال پیش تمام تلاش شان را برای تحقق پروژه “روحانی اولین رئیس جمهور یک دوره ای” به کار بردند و در این مسیر از هیچ کاری، حتی غیر اخلاقی و غیر قانونی فروگذار نکردند. او نه از میان خرابه های به جای مانده از دولت قبل که از بین توفان بی امان تخریب های رقیبان به سلامت عبور کرد و نشان داد که دروغ هایی مانند ۴ درصدی ها، ساخته و پرداخته اذهانی بود که برای رسیدن به قدرت، حاضر به هر کاری بودند.

۲ – مردم ایران نشان دادند که قدرشناس هستند. آنها هر چند مشکلات متعدد موجود را با تمام وجود لمس می کنند ولی این را هم می دانند که روحانی و همکارانش در طول نزدیک به چهار سال گذشته تمام تلاش شان را کردند و کشور را از بحرانی که گرفتارش بود، نجات دادند: قطعنامه های ششگانه شورای امنیت علیه ایران را لغو کردند، تورم لجام گسیخته را از ۵۰ درصد به زیر ۱۰ درصد رساندند، برای اولین بار صادرات ایران را از واردات پیش انداختند، میلیاردها دلار سرمایه گذاری خارجی جذب کردند، سالانه ۷۰۰ هزار شغل ایجاد کردند، روابط خارجی را بهبود بخشیدند، نظام درمان را متحول کردند و … .
مردم ایران ، همه این ها را دیدند و ثابت کردند که قدر شناس هستند و اگر به وجود مشکلات انتقاد دارند، خدمت ها و کارکردها را نیز می بینند و قدر می دانند. داشتن ملتی چنین قدرشناس نعمتی بزرگ است.

۳ – مردم ایران با رأی خود نشان دادند که از بلوغ سیاسی بالایی برخوردارند. ستاد رقیب روحانی به مردم وعده پول داده بود که در همه دنیا بسیار فریبنده و جذاب است ولی در این ترفند در ایران نگرفت. این نشانه خوبی است. حتی در بسیاری از روستاها و شهرهای کوچک و مناطق محروم، این روحانی بود که بیشترین رأی را آورد و نه رقیبی که قرار بود بین آنها پول توزیع کند.

۴ – روحانی با رأی بسیار بالایی که آورد، نه تنها یک رئیس جمهور محبوب است بلکه رئیس جمهوری است که سطح انتطارات از او بسیار بالا رفته است، مطالباتی که همه از جنس اقتصاد نیستند و سیاست و اجتماع را نیز در برمی گیرند.

۵ – نظام خوشحال است چرا که یک مشارکت خارق العاده را در کارنامه اش ثبت کرده است. روحانی، اصلاح طلبان و اعتدالگرایان خوشحال اند که با رأیی بالاتر از قبل دولت را در دست می گیرند و مخالفان دولت نیز طبیعتاً به سبد رأی خود می بالند؛ هر چند که در یک تحلیل ژرف تر، همه رأی دهندگان به رئیسی، رأی گفتمانی نداده اند و بخشی درگیر وعده افزایش یارانه بوده اند.

۶ – دولت روحانی در ۴ سال گذشته اثبات کرده است که حقوق اقلیت را به رسمیت می شناسد و از همین رهگذر است که اقلیت سیاسی در همه عمر دولت، توانسته است بیشترین حملات رسانه ای را متوجه دولت کند و مصون از هر گونه تعرض باشد.
از روحانی در دوره جدید ریاست جمهوری اش انتظار می رود در عین پایبندی به حقوق اقلیت، با قدرت و شجاعت بیشتری از حقوق اکثریت دفاع و مطالبات آنها را در ساختار قدرت نمایندگی کند. نمی شود که اکثریت حقوق اقلیت را پاس بدارد ولی اقلیت، به حد خود قانع نباشد و بخواهد خود را تحمیل کند.

۷ – فارغ از نتیجه، آنچه ایران امروز بدان نیاز دارد، همدلی و همکاری برای پیشرفت است. دنیا در حال پیشرفت است، همسایه ها در پیست رقابت قرار گرفته اند و پیش می روند و نباید ایران از قافله عقب بماند. همکاری با روحانی، اینک وظیفه ای ملی است.

این پیروزی بر همه مبارک باد.