ضرورت آشتي ملي
محمدرضا تابش
«گفتوگوي ملي» را شايد بتوان يكي از پركاربردترين اصطلاحات سياسي-رسانهاي يكي، دو سال اخير دانست. بماند كه چندي پيش از طرح آنكه از قضا نخست در حاشيه نطق يكي از نمايندگان عضو فراكسيون اميد در مجلس پيشنهاد شد، عمده گفتوگوهاي رسانهاي در اين راستا، با محوريت اصطلاح «آشتي ملي» پيگيري ميشد و با اين حال، […]
«گفتوگوي ملي» را شايد بتوان يكي از پركاربردترين اصطلاحات سياسي-رسانهاي يكي، دو سال اخير دانست. بماند كه چندي پيش از طرح آنكه از قضا نخست در حاشيه نطق يكي از نمايندگان عضو فراكسيون اميد در مجلس پيشنهاد شد، عمده گفتوگوهاي رسانهاي در اين راستا، با محوريت اصطلاح «آشتي ملي» پيگيري ميشد و با اين حال، اين پيشفرض كه طرح موضوع «آشتي» به عنوان هدف گفتوگوها ناظر بر وضعيتي قهرآلود در دوران پيش از مذاكره است، منجر به آن شد كه اصل ماجرا از اساس به بنبست برسد و اينطور شد كه اصلاحطلبان مجلس، فعاليتهاي خود را در قالب كميتهاي ذيل فراكسيون اميد و با عنوان «گفتوگوي ملي» از سر گرفتند. در اين ميان اما همچنان بودند سياسيوني كه كشور را نيازمند حركت بهسمت «آشتي ملي» دانسته و تاكيد داشتند تا زماني كه نيروهاي سياسي، يكديگر را با تمامي هنجارها، ايدهها و انگيزهها نپذيرند، امكان نشستن دور ميز مذاكره و «گفتوگو» ميسر نخواهد بود؛ سياسيوني كه راهحل تحقق اين هدف اساسي را انجام گفتوگو «بدون پيشفرض» ميدانند و معتقدند تا زماني كه يك طرف مذاكره، همچنان بهدنبال طرح اتهام عليه طرف ديگر بوده يا حاضر به پذيرش خواست و اهداف سياسي رقيب بدون پيشفرض نباشد، امكان تحقق «گفتوگوي ملي» ميسر نخواهد بود و به فرض بعيد هم كه دو طرف به طور مشروط با هم مذاكره كنند، احتمالا توافق حاصل از اين گفتوگوها چندان دوام نخواهد داشت. در چنين شرايطي اما محمدرضا تابش نماينده مردم اردكان در مجلس كه طي ٢ سال اخير به عنوان نايبرييس نخست فراكسيون اميد نقشي موثر در تصميمگيريها و تصميمسازيهاي سياسي اصلاحطلبان برعهده داشته، معتقد است فضاي امروز كشور به گونهاي است كه علاوه بر آنكه به گفتوگوي احزاب و شخصيتهاي سياسي نياز داريم، لازم است موضوع «آشتي ملي» را نيز ازطريق جايگاه رهبري نظام پيگيري كنيم. بماند كه هنوز اصولگراياني همچون محمدعلي پورمختار ازجمله اعضاي مجمع نمايندگان همدان، اعتقادي متفاوت با تابش دارند و ميگويند «آشتي ملي» مربوط به زماني است كه اختلافاتي لاينحل و چند ده ساله در كشور انباشت شده باشد. محمدجواد حقشناس و حسن رسولي نيز نظرشان به پورمختار نزديكتر است. شايد هم ترجيح ميدهند كه مثبت انديش بوده و وضعيت را به اندازه «قهر» وخيم ارزيابي نكنند. با اين همه نكته حايز اهميت آنجاست كه باوجود اين اختلافنظرها، اكثر اصلاحطلبان و اصولگرايان اتفاقنظر دارند كه چه اين مذاكرات در قالب «آشتي ملي» دنبال شود و چه در چارچوب «گفتوگوي ملي»، نفس نشستن دور ميز مذاكره ضروري است. بر اين اساس، درحالي كه علي اديانيراد، ديگر نماينده اصولگراي مجلس شرايط خاص داخلي، منطقهاي و بينالمللي را ازجمله دلايل نزديك شدن دو جناح به يكديگر عنوان كرده، اصلاحطلباني همچون علي تاجرنيا، حسن رسولي و محمدجواد حقشناس نيز نظراتي مشابه دارند و وجهاشتراك كلامشان، ضرورت انجام گفتوگوي جناحها بهدليل اين شرايط ويژه داخلي و خارجي است.
کی با کی قهره؟
خدا کنه این دو جناح بشینن سر یه میز و هرچی دعوا دارن اونجا بکنن، ولی کار مردم و گرفتاری اونا رو حل کنن.
نه اینکه مثل خروس جنگی بیفتن تو جون هم و این بگه تقصیر تو بود و اونم بگه تقصیر تو