اختصاصی صدای میبد
حيدري، شاعرِ گمنام ميبدي
حسین مسرت
نامش آقا سيّد ابوالحسن و از سادات نامي ميبد بود، امّا هميشه در يزد زندگي مي‌كرد. وامق يزدي، در حقّ وي گويد: «واعظي فصيح اللسان و ذاكري بليغ البيان بوده …
جاهلان نام‌ها بر آورده
عاقلان كرده خويش را گمنام
فیض کاشانی
نامش آقا سيّد ابوالحسن و از سادات نامي ميبد بود، امّا هميشه در يزد زندگي مي‌كرد. وامق يزدي، در حقّ وي گويد: «واعظي فصيح اللسان و ذاكري بليغ البيان بوده … الحق جناب ايشان به غايت، خوش محاوره و شيرين كلام و در فصاحت بيان و طلاقت لسان، پسنديدة خاصّ و عام».[۱] ديوان بيگي مي‌نويسد: چون پيوسته ذكر فضايل حيدر صفدر (ع) مي‌كرده، به «سيّد حيدري» نامور شده و همو در سال‌هاي ۱۲۵۷-۱۲۵۰ق، در مدّت زماني كه در يزد بوده، بنا به گفتة خودش «به كرّات و مرّات از فيض خدمت و حضورشان مستعد مي‌شدم»[۲]
وي افزوده، حيدري دوازده هزار حديث در فضايل آل طاهرين در حفظ داشته كه به گمان مردم يزد، چهل هزار حديث بوده است. ديگر تذكره نويس برجستة عصر قاجار، «شهلا يزدي» كه با حيدري همدم بوده دربارة او گويد: «سخن سرايي و شيرين ادايي، فضاي گيتي از نسايم فصاحت و بلاغتش چون موسم بهار، فرحزا و غم فرسا»[۳]. بنابر نوشتۀ « تذکرۀ شبستان» وی به سال ۱۲۶۷ق خرقه تهی کرده[۴] و بنابر مندرجات «حدیقۀ الشّعرا»: جنازۀ شریف را حمل به نجف اشرف کردند».[۵]
قصیده
|
صبح که سلطانِ چرخ، گشت ز مشرق، عیان |
|
شد ز شعاعِ رُخش، روشن، روی جهان |
|
خنجرِ سیمینِ مه، شد چو نهان در نیام |
|
صارمِ زرّین مهر، گشت عیان از میان |
|
لشکرِ شاهِ حَبَش، گشت گریزان زِ بیم |
|
تا که امیرِ خُتن، تاخت ز مشرق عنان |
|
داد ز دُرجِ عقیق، ز یب دکان و نهفت |
|
حقّۀ لؤلؤ به نَطع، گوهری آسمان |
|
یوسفِ خور، رخ نمود، از پسِ نیلی حجاب |
|
چشمِ زلیخای چرخ، ز انجم شد دُرفشان |
|
تا که زهم بازِ صبح، بالِ مُرصّع گشود |
|
زاغِ شب از بیمِ آن، گشت به کنجی نهان |
|
شد برِ سهرابِ چرخ، همچو عقیقِ یمن |
|
رستمِ خور تا گرفت، بر کف، تیغِ یمان |
|
بر صفتِ ساحران، این فلکِ حُقّه باز |
|
کرد چو آتش برون، مُهرۀ مِهر از دهان |
|
صارمِ زرّین مهر، جلوه‌گر آمد به چرخ |
|
همچو به گاهِ دَغا، تیغِ شه اِنس و جان[۶] |
خانوادۀ سادات: حیدری و حیدریّه و حیدریه‌زاده در میبد از نسل اویند.
نیز بنگرید:
آینۀ دانشوران چاپ دوم: ۱۰۹، چاپ سوم: ۵۳۳ / تذکرۀ شبستان: ab 2/151 چاپی: ۶۱۹-۶۱۶ / تذکرۀ میکده: ۱۰۳، ۳۰۱-۳۰۰ ویرایش دوم، ۳۴۲-۳۴۱، ۵۵۶-۵۵۵/ حدیقه الشّعرا (تبریز): ۵۷، حدیقه الشّعرا (نوایی) ۱: ۴۸۸-۴۸۷ / النجوم المسّرد فی الصرح الممّرد: ۴۱ / تذکرۀ شعرای یزد (فتوحی): ۱۳۵ / خبرنامۀ کنگرۀ میبدی، ش ۲ (۶/۲/۷۴): ۱۶٫
* ويرايش نخست: خبرنامة كنگرة بزرگداشت ميبدي، ش ۲(۶/۲/۷۴): ۱۶٫
[۱]. تذكرة ميكده: محمّد علي وامق يزدي، به كوشش: حسين مسرّت، يزد: انديشمندان يزد، ويرايش دوم، ۱۳۸۱: ۳۴۱٫
[۲]. حديقه‌الشّعرا: احمد ديوان بيگي شيرازي، به كوشش: عبدالحسين نوايي، تهران: زرّين، ۱۳۶۴، ج ۱: ۴۸۷٫
[۳]. تذكرة شبستان: محمّد علي مدرّسی (شهلا يزدي)، به كوشش: اكبر قلمسياه، يزد: گيتا، ۱۳۷۹: ۶۱۶٫
[۴]. همان جا.
[۵]. حديقه‌الشّعرا، همان‌جا.
ارسال نظر