این پلانی از فیلم های آخر الزمانی هالیوودی نیست، این تصویری تلخ از آینده ای نه خیلی دور از ایران موطن و کاشانه و خانه ماست. ایران به سمت بحرانی بس خطرناک و ژرف در حال حرکت است یا شاید بهتر است بگوییم در گام های آغازین این مسیر است.

خشک سالی و کاهش نزولات جوی حاصل از تغییرات و آب و هوایی به همراه برداشت های بی رویه و بی ضابطه از ذخایر استراتژیک زیر زمینی، اشتباهات محاسباتی و سد سازی های گاه بی حاصل و  هدر رفت بی امان ذخایر آبی در بحث کشاورزی، فقدان الگوی مصرف مناسب و بالاخره گرم شدن تدریجی زمین همه و همه دست بدست هم داده که ایران را در آستانه یک خطر بزرگ و بی سابقه در تمام تاریخ چند هزار ساله خود قرار دهد این بار صحبت از تهاجم بیرونی نیست این بار سخن از بمب و موشک و حمله دشمن نیست این بار طبیعت به خروش آمده و بی مبالاتی های ما به همراه خساست آسمان و تغییرات اکو سیستمی کشور را به ورطه ای خطرناک انداخته است.

در این میان یک نکته دردآور بر حجم خسارات و تبعات این حادثه هولناک افزوده و خواهد افزود. بحران کم آبی آرام؛ آرام و تدریجی خود را نشان داده و بر سیطره اش افزوده می شود و بدین واسطه حساسیت های عمومی و توجه به این خطر بزرگ آنگونه که بایسته و شایسته است در جامعه و در میان مسئولان منجر به واکنش و تحرک نشده است. زنگ خطر مدت هاست که در ذخایر آبی کشور به صدا درآمده اما آلارم آن در جامعه و در افکار عمومی طنینی ندارد. به زبان ساده مردم نمی دانند و نمی فهمند که آرام آرام در حال فرورفتن در چه باتلاق ژرف و خطرناکی هستند.
چند صباحی هست که البته با اظهارات کارشناسان و روشن شدن ابعاد این حادثه، رسانه ها جسته و گریخته به این موضوع می پردازند و به ابعاد این فاجعه زیست محیطی اشاره می کنند اما گویی ما هنوز نمی دانیم که به کجا و چه مسیری در حال رهنمون شدن هستیم، اینجا دیگر صحبت از چپ و راست، فقیر و غنی، شهری و روستایی نیست، کلیت کشور و جغرافیای ایران و یک ملت در معرض تهدید هستند.
در تمامی دولت ها سیاست های اعمالی منجر به پسرفت در این زمینه شده و بخصوص در چند سال گذشته به بهانه رونق بخش کشاورزی با اعطای مجوزهای بی حساب برداشت های بی ضابطه و بی رویه از ذخایر غیر قابل احیای سفره های زیر زمینی آب، زمین ها را پوک کرده و امکان احیا را نیز در کوتاه مدت از بین برده است.
حال که صورت مسئله مشخص است و نتیجه آن هم مبرهن نیاز به اقدامات فوری و قاطعانه در این زمینه ضروری و حیاتی است و هر لحظه تاخیر حکم مرگ و زندگی دارد.
اگر بیابان زدایی و یا حرکت در مسیر بهره گیری از تکنولوژی های پیشرفته در راستای ایجاد تغییرات زیست محیطی خود خواسته نیازمند همکاری و همنوایی بین المللی است و به پروژه های تحقیقاتی کوتاه مدت و بلند مدت و صرف سرمایه های هنگفت نیازمند است در زمینه هدر رفت منابع در شرایط فعلی و بغرنج تر نشدن وضعیت تنها نیاز به اقدامات فوری و قاطعانه و بدون مسامحه و ملاحظه کاری است.
چاه های عمیق بی مجوز و یا حتی مجوز داری که در حال بلع ذخایر آبی هستند با یک عزم جدی قابل پلمپ هستند، می توان سیستم آبیاری کشاورزی را هر چه سریعتر مکانیزه کرده و جلوی حجم عظیم و اصلی هدر رفت آب را گرفت، می شود با مدیریت کشت محصولات به مدیریت منابع آبی نایل شد، می شود با اهتمام دو‌چندان و آگاهی بخشی رسانه ای عموم مردم را بیش از پیش نسبت به وضعیت خطیر موجود آگاه کرد و یک حرکت ملی و عزم و اراده جدی را در کشور رقم زد.
موضوع بحران آب بی گمان مهم ترین معضلی است که کشور با آن روبروست و نه دولت و نه رسانه ها آنگونه که بایسته و شایسته است به این موضوع نمی پردازند و گویی همه در خواب خرگوشی هستند، موضوع شاید به نسل های آینده هم نیانجامد و مسئله ای است که نا چند سال آینده گریبان گیر همه ما خواهد بود پس نباید لحظه ای را برای گذر از این بحران و کم کردن تبعات و مهار آن از دست داد، شاید فرزندان ما و نه نسل های آینده هیچ گاه این غفلت و خمودی را بر ما نبخشایند که اینچنین با سرمایه ملی و بی بازگشتی چون آب این مایه حیات برخورد می کنیم.

خرداد