گاهی انسان به کاریزمای برخی آدم‌‍‌ها غبطه می‌خورد. کاریزمای امام خمینی(ره)را در نظر آورید، در تاریخ بی‌سابقه بود، ملتی را به حرکت درآورد و انقلابی به پا کرد که از مرزها فراتر رفت و جهان را درنوردید. در مقیاسی کوچکتر، بسیاری از رهبرانِ آزادیخواهِ جهان علاوه بر شجاعت و جسارت، ایمان و اراده، از کاریزمای شخصی و انرژی درونی ویژه‌ای برخوردار بوده‌اند و چون شمع، آزادیخواهان را گرد خویش جمع کرده‌اند.

یکی از این رهبرانِ آزادیخواه که علی‌رغمِ مصائب سنگین، از زندانی شدن و شکنجه گرفته تا شهادتِ اعضای خانواده‌اش، همچنان استوار است و در قاره سیاه موجی بزرگ به راه انداخته، شخصیتِ روحانی و معنوی، شیخ ابراهیم یعقوب زاکزاکی، رهبر جنبش اسلامی نیجریه است؛ مردی پاک‌نیت، خداجو و آزادیخواه که وقتی آوازه امام خمینی(ره) و انقلاب اسلامی در ایران را می‌شنود ‌برای بررسی و تحلیل آن کنجکاو می‌شود.

در سال ۵۸ و در نخستین سالگرد پیروزی انقلاب به ایران سفر می‌کند و تحت تأثیر شخصیت امام راحل(ره) شیعه می‌شود. زاکزاکی که تا آن زمان بر مذهب مالکی بود و تعالیم این مذهب را در ذهن داشت از اینکه می‌بیند امام خمینی(ره) به عنوان مرجع تقلید و رهبر شیعیان جهان اسلام، روحیه استکبارستیزی دارد، شیفته مکتب دوازده‌امامی و شخصیت کاریزماتیک امام می‌شود. با امام دیدار می‌کند و به کشورش بازمی‌گردد و با آرامش و تاکید بر وحدت، مردم را به شیعه دعوت می‌کند.

افریقا که تشنه تعالیم آزادیخواهی است مجذوب تعالیم و شخصیت شیخ زاکزاکی می‌شود. گروه‌های چندصد نفری و چندهزار نفری به او می‌پیوندند و به شیعه دوازده امامی ایمان می‌آورند تا جایی که به پیروان این شیخ «خمینیون» می‌گویند.

خوب به خاطر دارم شهریورما امسال را وقتی در مراسم پایانی جشنواره امام رضا در سالن صبای مشهد، شیخ را که به عنوان خادم فرهنگی آستان امام رضا(ع) انتخاب شده بود دیدم و از ظاهر متین و قرارِ قلبی‌اش فهمیدم که در پشت این چهره سیاه و محاسن سفید، دلی پاک و خداجو قرار دارد. ایمان و عشق به شهادت و شوق ملاقات با معبود در چهره‌اش موج می‌زند. چهره‌اش خوب در خاطرم مانده است و گفته‌هایش درباره معارف امام حسین(ع) و امام رضا(ع) برایم تازگی داشت.

شیخ زاکزاکی و پیروانش، گویی تشنگانی بودند که اینک با طهور عشق سیراب شده‌اند و در مکتب و طریق خویش چون آهن استوارند. فشار ناجوانمردانه گروه‌های صهیونیستی و افراطی‌های زبان‌نفهم در افریقا و ارتشی که جز خشونت و اسلحه و کشار بی‌رحمانه چیزی نمی‌شناسد، امنیت را از شیخ زاکزاکی، خانواده و پیروانش گرفته‌ است. سه پسر شیخ زاکزاکی در راهپیمایی روز قدس امسال در نیجریه به شهادت رسیدند اما شیخ از این حادثه خم به ابرو نیاورد و امانت را به صاحبش تقدیم کرد.

بر اساس اخبار، در روز بیست و هشتم صفر و در حین مراسم سوگواری در حسینیه بقیت‌الله شهر زاریا در نیجریه، ارتش زبان‌نفهم نیجریه با زور اسحله، به شهر و خانه و پیروان شیخ ابراهیم حمله‌ور شد و پسر دیگرش و تعداد ۳۰۰ نفر از یاران و پیروانش به شهادت ‌رسیدند و خودش و همسرش به شدت زخمی شدند و به اسارت در‌آمدند.

اما مگر می شود پیروان حسین(ع) را با فشار و زور و تهدید به شهادت از میدان به در کرد؟ مگر می‌شود کسی را که تازه حلاوتِ شرابِ طهورِ معارف شیعی و کاریزمای امام خمینی(ره) را
چشیده است منع کرد؟ ممکن نیست!

اینها از کاریزمای شیخ زکزاکی ترسیده‌اند. دیری نمی‌پاید که شیخ زاکزاکی و مکتبی که او ترویج می‌کند افریقا را فتح خواهد کرد. مردم قاره سیاه بیدار شده‌اند. دیگر ظلم و فساد و استعمار و استثمار را برنمی‌تابند. آنها تشنه آزادی، عدالت و ایمان به سرچشمه‌ای پایان‌ناپذیرند و این عطایا را در فرهنگ شیعی یافته‌اند و به سرعت  جذب مکتبی شده‌اند که شیخ زاکزاکی مروج آن بود.
این اتفاق بزرگ مظهر دیپلماسی فرهنگی و قدرت معنوی جمهوری اسلامی ایران در سرزمین‌های استعمارزده است، ظرفیتی که نباید از آن چشم پوشید و غافل شد، ظرفیتی که ایجاد آن با توان نظامی یا اقتصادی ممکن نبود بلکه از دریچه فرهنگ و معرفت به دست آمد و باید از آن به نحو مطلوب بهره برد.

نباید از نظر دور داشت که وجود مقدس حضرت ثامن الحجج، امام رضا (ع) در ایران به عنوان کانون همگرایی و وحدت مسلمانان جهان، بسیاری از رهبران فکری عقیدتی را در جای جای دنیا به هم وصل کرده است و این از برکت بارگاه ملکوتی حضرت رضا(ع) است.

ضمن دعا برای رهایی مردم نیجریه از چنگال ارتش و گروه‌های افراطی، از دولت جمهوری اسلامی می‌خواهیم که تمام توان دیپلماتیک خود را از طریق سازمان‌های بین‌المللی و همگرایی کشورهای مسلمان برای رهایی شیخ زاکزاکی و کاهش فشار بر شیعیان نیجریه به کار بندد که پیامبر اکرم(ص) فرمود: کسی که شب را به روز آورد و به امور مسلمانان رسیدگی نکند، پس از مسلمانان نیست و نیز هر که بشنود مردی از مسلمانان فریادرسی می‌خواهد و به او پاسخ ندهد، از مسلمان نیست.