در انتخابات ۷ اسفند، مردم به ویژه در تهران بیش از آن که به افراد رأی دهند، به لیست ها رأی دادند. این مسأله به ویژه در مورد فهرست اصلاح طلبان و اعتدالگرایان، موسوم به “فهرست امید” بیشتر صدق می کند چرا که به جز تعداد انگشت شماری از اعضای این فهرست، بقیه شان اساساً برای رأی دهندگان شناخته شده نبودند و مردم برای اولین بار در این انتخابات با نام و چهره آنها آشنا شدند.

این که چرا مردم به این افراد ناشناس رأی دادند، دقیقاً به مبحث “برند” بر می گردد. در تجارت هم این گونه است: اگر شما لباسی را از یک برند معروف و معتبر بخرید، چون به آن اطمینان دارید، زیاد درگیر کیفیت پارچه و دوخت و این که رنگ پس می دهد یا آب می رود و مسائلی از این قبیل نیستید. اما این دغدغه ها درباره یک محصول ناشناخته همواره وجود دارد.

درباره فهرست امید نیز، مردم تهران به افراد فهرست، از این بابت رأی ندادند که آنها را فرد به فرد می شناختند،  بلکه به این اعتبار نام آنها را در برگه های رأی نوشتند که تحت برند اصلاح و اعتدال به مردم معرفی شده و بزرگان این برند، آنان را تأیید کرده بودند.
بنابراین، اکثر قریب به اتفاق برندگان انتخابات تهران، اعتماد مردم به خود را رهین بزرگان جریان اصلاح و اعتدال هستند.

در این میان، یک زنگ خطر جدی، برند اصلاح و اعتدال را تهدید می کند که بی هیچ تعارفی باید بدان پرداخت و الّا این برند آسیب بسیار جدی می بیند.

واقعیت این است که بسیاری از چهره های قدرتمند جریان اصلاح و اعتدال در جریان رد صلاحیت ها از مسابقه انتخابات کنار گذاشته شدند. بدین ترتیب، این جریان سیاسی، دو راه بیشتر نداشت: راه اول، کناره گیری و واگذاشتن زمین به رقیب بود و گزینه دوم، حضور با حداقل نیروها.
بزرگان اصلاح و اعتدال، راه مدبرانه دوم را برگزیدند و با تیم امید آمدند و با همین تیم هم توانستند تیم بزرگسالان و اصلی رقیب را در یک رقابت نابرابر، مغلوب کنند.

اما این پایان ماجرا نیست. این نگرانی جدی – و بسیار جدی – وجود دارد که تازه واردهای تیم امید، که به اعتبار بزرگان اصلاح و اعتدال وارد مجلس می شوند، نتوانند در حد و اندازه های این جریان ظاهر شوند و در بازی اصلی ۴ ساله که بعد از ورودشان به مجلس در خرداد ماه آغاز می شود، خوب ظاهر نشوند و امید را به ناامیدی تبدیل کنند.

البته به جز معدودی از اعضای تیم برنده، بقیه در سطح ملی کارنامه شناخته شده ای ندارند و ای بسا در عمل، بسیار هم قوی ظاهر شوند و امید را تقویت کنند. اما به هر حال نمی توان نگران نبود چرا که هر گونه خطایی که از این تیم و اعضایش سر بزند، فقط به نام فرد نوشته نخواهد شد بلکه برند را خراب خواهد کرد و تخریب برند هم یعنی مقدمه شکست برند.

از این رو ، انتظار می رود بزرگان اصلاح و اعتدال، برای حفاظت از برندی که با هزار خون دل مردم به دست آمده است، کار خود را در تشکیل مجلس دهم، تمام شده نپندارند و دو کار حیاتی را در دستور کار خود قرار دهند:
۱ – برگزاری جلسات تخصصی با چهره های جدید و کم تجربه برای انتقال تجربیات و ارائه آموزش های لازم به آنها قبل از آغاز مجلس و نیز در بازه های زمانی منظم در طول مجلس
۲ – ایجاد تشکیلات منسجم برای هماهنگی نمایندگان جریان اطلاح و اعتدال در مجلس

مردم از مجلس جدید کار می خواهند و نخواهند گفت که چون چهره های اصلی اصلاح طلبان و اعتدالگرایان را رد صلاحیت کردند، نمایندگان کنونی این جریان حق خطا دارند!
آنها از نمایندگان شان در مجلس دهم، انتظار کار و خدمت دارند و کار و خدمت هم ، “بلدی” می خواهد.

بزرگان اصلاح و اعتدال حتماً می دانند که اگر نمایندگان کمتر شناخته شده ای که با امضای آنها به مردم معرفی شدند، نتوانند انتظارات مردم را برآورده کنند، برند اصلاح طلبی و اعتدالگرایی به زمین خواهد خورد و این، دقیقاً همان نقطه امید رقباست.

بزرگان اصلاح و اعتدال، مسؤولیت بسیار سرنوشت سازی بر دوش دارند.